First we want to wish you a HAPPY new year!!

3,5 week op de Filipijnen.. Lees ons uitgebreide verhaal of.. bekijk ons filmpje HIER!

(To see our short movie of the Philippines, click HERE)

Nu we zoveel rondreizen en veel verschillende plekken zien houden we toch maar eens bij waar we nu precies geweest zijn en via welke plekken we er gekomen zijn.Daarom is het dit keer een vrij uitgebreid verhaal geworden! Ook hebben we een filmpje gemaakt van onze avonturen!

Op naar land numero 5 van onze reis..

Vanuit Hong Kong vlogen we naar Clark Airport. Dit ligt in het noorden van de Filipijnen en stelt niks voor qua internationaal vliegveld. Een klein gebouwtje waar je aan komt, door de douane loopt en meteen buiten staat. In het zonnetje! Niet heel vervelend. We mochten meteen kennis maken met de Jeepneys en Trycicles van de Filipijnen. Dit zijn allemaal voertuigen of eigenlijk beter gezegd, omgebouwde voertuigen. De Jeepneys waren ooit oude leger trucks en jeeps die nu dienen als busjes om mensen in te vervoeren. Het is super leuk om in zo’n busje te zitten. Ze zijn allemaal helemaal gepimpt en er kunnen zeker wel 15 man in. Je houdt er eentje aan de kant van de weg en je stapt achterin in en zegt waar je naar toe gaat. Is er geen plaats, dan hang je achter aan het stangetje en lift je zo mee. Erg leuk!

Maar goed, op Clark moesten we 9uur wachten op onze volgende vlucht en gelukkig was de wachthal buiten! Allemaal bankjes onder een party tent!

Maar ook een grasveldje waar je lekker kon relaxen. Hier kwamen we 2 Nederlanders tegen, Martijn en Thomas, die elkaar weer tegen waren gekomen ergens in Zuidoost Azië (waar precies weet ik niet meer). Zij bleken dezelfde vlucht te hebben en ook naar ons hostel te gaan!

In Cebu aangekomen hebben we nog een leuke avond samen gehad onder het genot van heerlijk Filipijns bier en kakkerlakken. Weer iets nieuws om aan te wennen tijdens onze reis!

Vragen….

Voor diegene die denken dat het altijd koek en ei is tijdens onze reis hebben het mis. Het is soms afzien. Ok ik wil niet zeggen dat we het vreselijk hebben maar soms is het wel even slikken. Wachten op het vliegveld, eten dat je maag overstuur maakt,  ranzige wc’s of gaten in de grond, hostels en hotels met kartonnen wanden en koude douches en kakkerlakken zoals nu.  Maar toch.. Je neemt het eigenlijk allemaal voor lief want het hoort er gewoon bij en het is onderdeel van je avontuur! Het weegt natuurlijk gewoon niet op tegen het fantastische wat je meemaakt. Het doet iets met je. Ik denk zeker dat je daardoor sneller genoegen neemt met wat je hebt en je gaat nadenken over dat wat vertrouwd en voor de hand liggend is. Ik hoorde laatst iets moois; “ Reizen bestaat niet alleen uit het zien van nieuwe dingen, maar in nieuwe ogen hebben”.

Veel vragen ontstaan er onderweg. Waarom worden wij zoveel gestoken daar de normaalste en raarste insecten en de locals niet? Waarom wil er nooit iemand bij de nooduitgang van een vliegtuig zitten terwijl je zoveel meer plek daar hebt? Waarom zijn wij zo wit? Zien wij dezelfde sterren als thuis? Hoe werkt het nou precies met de maan en de zon? Waarom krijgen wij niet zo’n mooie schelpen op onze stranden?

Kortom, reizen geeft je nieuwe ogen en zoals je leest ook nieuwe vragen en gedachtes.

Cebu city

Maar goed, terug naar Cebu. Een drukke stad met helaas ook mindere kanten zoals bedelende kinderen. Heel lastig om je daar niet aan over te geven. Na 2 nachtjes in Cebu hebben we de boot naar Siquijor eiland genomen. Hier kwamen we Martijn en Thomas weer tegen samen met nog een reisgenootje, Lara.

Een heerlijk klein eilandje wat je in 1 dag kon bekijken op de motorbike. Dit hebben we dan ook bijna elke dag gedaan. De kustlijn bekijken, op zoek naar de bekende waterval en daarin zwemmen en op zoek naar Glenn. Een local die Martijn en Thomas hadden leren kennen tijdens een feestje en die hun had uitgenodigd voor een BBQ. Eenmaal aangekomen schrok ie zich kapot en zijn we na een biertje weer verder gegaan.. J Bij de waterval hingen wat locals rond die daar vanaf de rotsen het water in springen en aan touwen hangen. Er werd ons gevraagd of we zin hadden in een kokosnoot.. Ja hoor,.. maar goed het was niet alsof hij wat kokosnoten bij zich had. Opeens, vanuit onze ooghoek, zagen we een kerel de palmboom inklimmen. Op zijn blote voeten sprintte hij naar boven en eenmaal in de 20m hoge top gooide hij wat noten naar beneden. BAM, hier heb je je kokosnoot! Jammie!!

Na dit eiland hebben onze wegen zich weer gescheiden en zijn wij vanuit Siquijor eiland naar Bantayan eiland gereisd. Een iets te lange reis achteraf gezien. 6 uur ’s ochtends de boot terug naar Cebu. Daar om 12u aangekomen op zoek naar de bus naar de havenplaats waar onze boot naar het volgende eiland zou gaan. Ondertussen de taxi chauffeurs van je af slaan en op zoek naar een ‘eerlijke’ taxi. De bus was top en nam ook een erg leuke route door kleine dorpjes. De boot vertrok ook niet veel later maar helaas werd het weer er niet beter op en kwamen in een klein stormpje terecht op het water..

Gelukkig bereikten we net op tijd de wal zodat we onze plastic zakjes niet nodig hadden.

Bantayan Island..

Na een lange dag van reizen per boot, bus en weer een boot kwamen we eindelijk aan op Bantayan eiland. Een beetje misselijk van de boot maar wel blij verrast doordat er iemand met ons naambordje klaar stond. Dat scheelt weer wat zoekwerk! Op dit eiland zijn we 5 nachten gebleven en eigenlijk hadden we nog wel wat langer willen blijven, als we onze vlucht naar Palawan niet al geboekt hadden. Het eiland is niet zo ontzettend groot wat het gemakkelijk maakt om het in 1 dag rond te rijden op een scootertje. Verder is het omringd door een aantal kleine onbewoonde eilandjes zoals Virgin Island waar we een dagje naar toe zijn gegaan. Behalve een security mannetje met een enorm geweer en een paar staff members was er verder helemaal niemand. Heerlijk om te genieten van de rust en van de onderwaterwereld!

Ook op dit eiland is iedereen weer ontzettend aardig tegen ons. Ze zwaaien allemaal, giechelen als we langs lopen, zeggen wat tegen je of lachen je uit.. Wat dan ook, het is super vriendelijke bevolking!

Op naar een ander eiland; Palawan!

Volgens vele zou dit eiland het minder ontwikkelde en ook minder toeristische eiland zijn van de Filipijnen. Maar ik denk dat toen dit gezegd werd, toeristen dachten “laten we daar naar toe gaan”. Het is ook weer niet zo dat het bomvol zit met toeristen maar je ziet ze wel. Misschien komt dit ook wel omdat het iets minder groot is en je sneller tegen zult komen. De vlucht naar Puerto Princesa vanuit Cebu verliep prima en super snel, een half uur te vroeg kwamen we aan op wederom een piepklein vliegveldje. Op het vliegveld van Cebu waren we bijna onze leatherman kwijt geraakt.. Hij zat per ongeluk nog in de handbagage.. Beetje raar inderdaad maar gelukkig was de douane zeer vriendelijk vanwege kerst en mochten we terug naar de incheckbalie om een extra tas in te checken met het multi tool. Dus Demian, we hebben hem nog!!

Puerto Princesa is tegenover de andere steden heel erg schoon. Je krijgt hier een boete voor het vervuilen van de straten. Het is in het kleine centrum ontzettend druk met honderden tricyles en Jeepneys en ze brengen je overal heen voor een paar cent. We vroegen ons nog wel af of die tricycle gasten die dingen zelf in elkaar lassen en aan hun motor bevestigen of dat je ze ergens kan kopen..

Beetje hetzelfde als toen we in Mongolië ons afvroegen waar de Gers vandaan kwamen (Die kochten ze in de hoofdstad op de markt, kwamen we later achter).

Hier in Puerto verblijven we in een gezellig en mooi guesthouse; Banwa Art House. Erg leuk en alles is wederom gemaakt van bamboe.

Vanuit hier nemen we een minivan met 11 andere toeristen naar het noorden, El Nido. Onderweg rijden we over een redelijk met betonnen platen belegde weg en door de heuvels en bananen plantages heen. Elk half uur komen we een personen bus tegen die als openbaar vervoer geldt en waar de meeste locals gebruik van maken. Aangezien deze nogal langzaam is hebben wij de minivan gekozen. De bussen puilen uit van de mensen. Ze hangen erachter, zitten er bovenop of hangen uit de deuropening. De mensen die boven op het dak zitten moeten de ruimte delen met honderden rijstzakken, kartonnen dozen en tassen. Niet echt veilig maar voor ons wel mooi om te zien!

El Nido

In El Nido hadden we niks van te voren geregeld, we zouden het daar wel zien. Uiteindelijk heeft het ons 2,5 uur gekost om in een plaatsje van 3 straten een slaapplek te vinden. Mede dankzij onze aardige tricycle chauffeur die ons super geholpen heeft met rondvragen en zoeken naar vrije plekken. Het barst hier van de toeristen en iedereen die niks geboekt heeft zoekt zich te pletter. Uiteindelijk hadden we een paar opties; kamer nummer 1 aan de drukke weg, stinkt naar afval, matrasje op de grond – that’s it. Optie 2; slapen op foam bij een guesthouse. Optie 3; slapen in een tent op de kiezels bij een ander guesthouse of optie 4; een dure maar relaxte 6 persoons (?) kamer in het centrum. Deze hebben we uiteindelijk genomen… Maar na ons avondeten liepen we toevallig tegen een gezin aan wat eerder die dag bij ons in de bus zat. Een gezin uit Denemarken, op reis voor 9 weken met 3 kinderen. Zij hadden helaas tot nu toe niet echt een leuke ervaring gehad met de Filipijnen en hadden dat in geuren en kleuren in de bus verteld. Het klonk inderdaad ook allemaal niet zo leuk.

Op het moment dat we ze weer tegen kwamen buiten op straat, vertelde ze ons dat hun hotel de boeking vergeten was en dus geen plek voor ze hadden. Ze werden naar een private huis gestuurd waar nog wel 2 kamertjes vrij waren. Deze kamertjes waren echt twee stink hollen. Maar goed, er stond een bed en er lag een handdoek. Wij voelden ons wel schuldig met een 6 persoons kamer en hebben voorgesteld om te ruilen. Nadat de ruil had plaats gevonden en wij weer terug gingen naar dat stink hol kregen we wel spijt.. Gelukkig had Bas nog bij het verlaten van die mooie 6 persoons kamer, aan de kerel van dat private house gevraagd of die andere 6 persoons kamer die nog leegstond, niet voor een prikkie wilde verhuren.. Tsja.. het is of leegstand of nog wat verdienen toch?! En gelukkig, dat wilde hij wel! Ondanks dat de douche het niet deed en het geen paradijsje is, zijn we toch maar weer terug naar dit private house gegaan. Eind goed al goed. Nu douchen in een emmer!

De eerste avond is er overigens een halve tyfoon over ons heen gekomen. We wisten dat er wat zat aan te komen en dit stelde eigenlijk nog niks voor.. Maar het leek alsof het dak eraf vloog. Wat moet een tyfoon dan wel niet doen?!

 

Island Hopping in El Nido

El Nido staat bekend vanwege zijn karst gebergte en de mooie eilandjes iets verder uit de kust. Vanuit hier hebben we een snorkel tripje gemaakt met een typisch Filipijns bootje. Een erg leuke dag met veel snorkelen, varen, zonnen en lagoons zien. In El Nido krijg je toch wel een beetje het toeristen gevoel. Overal lopen jongere westerse mensen rond, veel winkeltjes en tours te boeken! Binnen nu en een paar jaar zal dit overlopen van de toeristen. Toch wel zonde eigenlijk.. Daardoor gaat vaak ook veel van de originele cultuur verloren.

Na een paar dagen in El Nido zijn we op de laatste dag van het jaar naar Puerto Princesa terug gegaan. Met nog idee wat we die avond zouden doen, kwamen we aan bij het hostel Dallas Lodge en werden we meteen uitgenodigd voor een diner en feestje voor die avond. Ideaal! Het hostel zit vooral vol met Amerikanen en Engelsen die in Korea werken. Je komt ze hier overal tegen. Ideaal voor ons wat zo hebben we meteen weer wat leuke ‘dates’  voor als we daar zijn! De avond was erg gezellig en het vuurwerk was ook super!

2013… Voor ons heel gek want we beseffen het niet echt. Het is toch heel anders om het in de hitte te vieren en met vreemden. Wat betreft de hitte, eigenlijk is veel idealer en handiger! Lekker weer, buiten staan om naar het vuurwerk te kijken is niet koud en vervelend en je loopt lekker op je slippertjes door de stad.

Wat ook nog leuk om te vertellen is, dat de meeste mensen niet echt geld hebben om veel vuurwerk te kopen. Wat ze i.p.v. vuurwerk kopen is een groot leeg blik.. Zo’n blik waar olie in zit bijvoorbeeld. Deze hangen ze achter hun motor, jeepney of busje en rijden dan keihard door de straten om zoveel mogelijk lawaai te maken. Het ziet er erg grappig uit!

 

HOOGTEPUNT: Gevangenis zonder muren op Palawan; Iwahig Prison!

Op de Filipijnen zijn er een aantal gevangenissen. Maar hier op Palawan, een uurtje van Puerto vandaan, is een gevangenis zonder muren. Misschien hebben jullie het op 3 op reis gezien. Deze gevangenis bestaat uit 3 zones, een soort van streng bewaakte zone, een minimum bewaakte zone en de vrije zone. Maar alles behoort tot de gevangenis. We zijn daar een middagje naar toe gegaan en hebben daar ook met gevangenen gepraat en hun huizen bekeken. Mensen in de minimum of vrije zone hebben namelijk de typische Filipijnse hutjes als accommodatie. Ze wonen er met een paar gevangenen bij elkaar en moeten elke dag werken als boeren. Bijvoorbeeld het land ploegen, groente tuin onderhouden, slepen met spullen maar ze maken ook souvenirs. Het is heel gek om daar rond te lopen en vriendelijk gedag te worden gezegd door een gevangenen. Ze zijn verplicht ID te dragen en een T-shirt en that’s it! Omdat het leven daar zo goed is vluchten deze mannen niet. Het laat wel een indruk achter als de verkoper in het winkeltje je verteld dat hij 12 jaar in Manila in de zwaar bewaakte gevangenis heeft gezeten, daarna 4 jaar in de bewaakte zone van deze plek en nu in de vrije zone. Ik durfde niet te vragen wat hij gedaan heeft in het verleden.. maar dat het een hel was, was wel duidelijk!

Vanuit Palawan zijn we naar Manila gevlogen waar we 2 dagen later door zijn gevlogen naar Hong Kong.

Hier zijn we nu voor een paar dagen, alvast wennen aan de ‘kou’ aangezien het hier de helft is van de Filipijnen. Japan en Korea zullen nog veel kouder worden met in Korea op het moment -18 graden…

Dat was het dan weer, veel te vertellen over de afgelopen weken!

Thanks voor het lezen 🙂

Liefs Bas en Claudia